Ik heb lang getwijfeld, gewikt en gewogen vóórdat ik aan deze post begon. Was het al wel tijd om dit nieuws aan de wereld te vertellen? Wil ik ons verhaal wel op het wereldwijde web kwijt? Maar ik heb altijd gezegd dat ik er ooit iets in het openbaar over zou zeggen, dus fuck it. Here we go. Ik ben zwanger. En niet zomaar: ik werd zwanger na een fertiliteitstraject van bijna 5 jaar. En we zijn er uiteraard vreselijk blij mee. Overigens is dat niet het enige nieuws, maar daarover straks meer 🙂

Ik ben dus zwanger. Na bijna 5 jaar en na een ziekenhuistraject van bijna 4 jaar (met tussenpauzes). En dat nu zo onomwonden zeggen, voelt nog zo onwerkelijk dat ik (we) er nog niet aan toe was (waren) om het eerder openbaar te maken. Waar we onszelf 5 jaar geleden nog achter een kinderwagen zagen lopen, werd zwanger worden in de jaren erna een technisch ziekenhuisverhaal, waardoor het beeld van ons achter die kinderwagen steeds meer vervaagde. En nu het eindelijk zover is, zijn we al die jaren zo ingesteld geweest op mislukking en steeds slecht nieuws krijgen en brengen, dat goed nieuws vertellen best onwennig voelt. Gek he 🙈?

Zwanger na een fertiliteitstraject van bijna 5 jaar

Terug naar het begin. In 2015 besloten we ervoor te gaan. Een jaar later startten we met het ziekenhuistraject en hoorden we dat het voor ons wat lastiger zou gaan worden, maar gelukkig niet onmogelijk. In de jaren erna doorliepen we de standaardstappen in het fertiliteitstraject: tientallen onderzoeken, meer dan honderdvijftig ziekenhuisafspraken, een dozijn bloedonderzoeken, het eerste traject met clomidtabletten, het tweede traject met ovulatie-inductie met gespoten medicatie en de eerste ronde IVF met daaruitvolgend 5 terugplaatsingen en 2 zwangerschappen. De eerste zwangerschap afgelopen zomer bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap of ZOL (zwangerschap met onbekende locatie). Oplossing: methotrexaat (een middel dat gebruikt wordt in chemotrajecten en bij ontstekingsziekten) om het zwangerschapsweefsel af te breken. De miskraam volgde 10 dagen later. Daarna ondergingen we nog 3 mislukte IVF-terugplaatsingen. Afgelopen februari volgde terugplaatsing nummer 5 en dat bleek onze lucky chance.

Als ik het zo opschrijf, lijkt het een redelijk duidelijk en wellicht makkelijk traject. Maar dat was het niet. Inmiddels weet ik dat ieder deel van het traject zwaar is. Megazwaar. Of je nu alleen maar de onderzoeken ondergaat, clomid slikt of met IVF bezig bent. Dit traject zet je leven op z’n kop. Niet alleen door de vele ziekenhuisbezoeken en verplichte tijden waarop je medicatie moet toedienen waardoor je bijna 2 agenda’s naast elkaar nodig hebt, maar ook vanwege alle andere onvoorziene gevolgen.

Door de jaren heen heb ik veel mensen gezien en gesproken die nog nooit in een dergelijk traject hadden gezeten, maar die mij wel wisten te vertellen wat ik wel of niet moest doen of hoe ik me moest gedragen. En ik snap dat wel. Voordat we met dit traject begonnen, hadden we er ook bepaalde ideeën over. Maar de werkelijkheid bleek zoveel weerbarstiger en moeilijker dan we ooit hadden kunnen denken.

Fertiliteitstraject: je wereld verandert

Wat wij ons niet realiseerden en wat waarschijnlijk niemand zich realiseert als je een dergelijk traject niet kent: het zijn niet alleen de ziekenhuisbezoeken die het zwaar maken. Je moet dealen met constante teleurstelling en onbegrip vanuit de omgeving, leeft in een alternatieve wereld (iedereen om je heen kan door, terwijl jij voor je gevoel stilstaat, soms jarenlang) en je mind en lijf veranderen door ladingen heftige hormonen. Dit traject verandert óók ALLE relaties die je hebt: die met je ouders en broers of zussen, die met vrienden en kennissen en die met je collega’s, met onbekenden en die met jezelf. En het verandert je toekomstbeeld drastisch.

Waar ik veel mee heb ‘gevochten’ was het onbegrip van mensen om ons heen (‘je kunt toch altijd nog adopteren?’), de ondoordachte adviezen (‘misschien moet je op vakantie, dan ontspan je en word je vast zwanger’), de ondoordachte vragen (na 6 onderzoeken door 3 verschillende artsen: ‘weet je zeker dat ze de foetus niet over het hoofd hebben gezien en dat je echt niet zwanger bent?’) en de gekke situaties waarin je belandt (als een junkie in een openbaar toilet je medicatie mengen omdat de spuit precies op een bepaalde tijd moet worden gezet en je werkgever je niet toestaat om de kolfruimte te gebruiken). Ik kan er een boek over schrijven.

Waar je vaak niet bij stilstaat: je toekomstbeeld moet je aanpassen

En dan dat toekomstbeeld. Ik wist al op mijn 14e dat ik kinderen wilde. Inmiddels ben ik 37. Een wens die je al 23 jaar hebt, draai je niet makkelijk om naar een ‘plan B’. Ik werd met regelmaat moedeloos als ik naar de toekomst keek: op dit moment was het al zwaar met iedereen die me inhaalde, die wel papa en mama werd. Ik zag mn broer papa worden, vrienden niet alleen een 1e, maar ook een 2e (en soms zelfs 3e) kindje krijgen en ik hoorde van oud-studenten die ik als 18-jarige in mn klas had, dat het ook hen gelukt was. Voor iedereen waren we superblij (in tegenstelling tot wat mensen soms denken) en we gunden het iedereen. Maar onszelf het meest.

En hoe moest dat dan over een paar jaar? Als de menopauze zou intreden en ook dat een moment van afscheid zou gaan worden. Of het moment dat iedereen om ons heen opa en oma zou gaan worden en wij niet. Vergis je niet: ongewilde kinderloosheid houd je altijd bij je, of je nu 22 bent of 67. Als je ongewild kinderloos blijft, zullen er je hele leven momenten van verdriet blijven zijn, hoe goed je die ongewilde kinderloosheid in het dagelijks leven ook een plekje hebt gegeven. Als je dit niet meemaakt, ken je ook niet die verdrietige uitzichtloosheid die dat vooruitzicht je kan geven.

Tip: de documentaire ‘Heb jij kinderen?’ laat die worsteling heel goed zien. En ook het boek van Ellen Valk, bij wie ik yogalessen volgde, is een aanrader als je meer wil weten over hoe om te gaan met die uitzichtloosheid of als je wil weten hoe het voor mensen is om dit traject te doorlopen.

De wereld is niet zo maakbaar als ‘ie lijkt

We leven in een maatschappij waarin heel veel maakbaar lijkt, ook dat wat niet maakbaar is en van toevalligheden aan elkaar hangt. Vruchtbaarheid is zoiets. In de medische (én para-medische) wereld is heel veel kennis over fertiliteit, maar niemand kan met 100% zekerheid uitleggen (en oplossen!) waarom het niet lukt om zwanger te worden. Geloof me, ik heb veel gelezen en veel mensen gesproken de afgelopen jaren en ik heb tip na tip opgevolgd en uitgeprobeerd. En ook ik weet niet waarom het deze keer wel gelukt is en de 52 keer ervoor niet.

Toch zijn we geneigd om iemand die met onvruchtbaarheid worstelt keer op keer van tips te voorzien. Iedereen heeft wel een kennis of een bekende die ooit iets geprobeerd heeft en toen wel zwanger werd. De realiteit is: je weet nooit of dat het is geweest wat heeft geholpen. Maar door steeds (goedbedoelde) adviezen te geven aan iemand in een fertiliteitstraject geef je die persoon de indruk dat zij (of hij!) het nog niet goed doet en dat het daarom niet lukt. Je kunt je voorstellen dat je op die manier altijd zal blijven zoeken naar wat je ‘fout’ doet, waardoor de nodige ontspanning die ook iedereen je aanraadt bijna niet te behalen is.

Dus voor iedereen die dit leest en die net start met een traject, er middenin zit of er mee is opgehouden: je doet het goed zoals je het doet. Het is niet jouw fout dat het (nog) niet gelukt is. Laat alsjeblieft niemand je dat wijsmaken.

Wat we leerden van ons fertiliteitstraject

On a positive note: de afgelopen jaren leerden we ook het leven anders in te delen, andere dingen belangrijk te vinden, elkaar te herwaarderen en andere toekomstplannen te maken. Kinderen krijgen was nog steeds het belangrijkste doel, maar ik denk dat we zeker het afgelopen jaar ook stapje voor stapje leerden te kijken naar een leven zonder kinderen en wat ons leven dan waarde zou geven. Dat klinkt makkelijk, maar dat soort ministapjes gingen gepaard met heel veel tranen, servies dat door de keuken vloog en heel erg veel boosheid. Maar we deden het wel.

Ik leerde ook te kiezen voor wat ík belangrijk vond, ook al betekende dat 3x van baan wisselen in de afgelopen 3 jaar en uiteindelijk voor mezelf beginnen. En we leerden wie er na de zoveelste mislukte poging wél naast ons bleef staan, wie bleef vragen hoe het met ons ging en wie belangstelling bleef tonen ook al werd het verhaal eentonig. We leerden nieuwe mensen kennen, mensen die het traject kenden en wisten waar we het over hadden. Die aan een half woord genoeg hadden of juist niet met een half woord genoegen namen en dóórvroegen.

Wat doe je als je iemand kent in een fertiliteitstraject?

Ik heb geen kant-en-klaar antwoord op een dergelijke vraag. Voor iedereen geldt wellicht wat anders. Ikzelf heb de meest positieve herinneringen aan mensen die me vroegen uit te leggen wat het precies is zo’n traject. De wilden weten hoe we het ervoeren, die zonder oordelen, dwingende tips en suggestieve vragen écht wilden weten hoe het met ons ging. De mensen die expliciet aan Jurgen vroegen hoe het met hem ging (omdat de man nogal eens vergeten wordt in dit traject), de onverwachte kaartjes of appjes en de mensen die op momenten dat dat echt nodig was, besloten dat er niet over praten en iets leuks gaan doen de beste remedie was.

Als je mensen om je heen hebt die dit traject doorlopen, kijk dan eens op de site van Freya, de belangenvereniging. Daar vind je deze uitleg over hoe je om kunt gaan met iemand in het traject. Sowieso is de de site van Freya een heel goeie om eens te bekijken en jezelf wat in te lezen in wat het traject inhoudt, welke keuzes er gemaakt moeten worden en voor welke dilemma’s mensen komen te staan. Dikke tip.

Ik volgde zelf graag dit Amerikaanse Instagramaccount over IVF. Bij vlagen erg Amerikaans, maar het geeft absoluut inzicht in met welke gevoelens, gedachten en dilemma’s je te dealen krijgt in een IVF-traject.

Aan iedereen die ongewild kinderloos is

Lieve jij. Dit stuk vind ik het lastigst om te schrijven, omdat ik weet waar je doorheen gaat. Ook ik heb geen woorden van troost, geen tips over hoe je gegarandeerd zwanger kan worden en ik kan je zeker geen zekerheid bieden dat het je ooit gaat lukken of dat je er ooit helemaal vrede mee zult hebben dat het nooit zo heeft mogen zijn. Daarom voor ieder van jullie een heel dikke knuffel, een arm om je heen als je dat nodig hebt en het volgende: je bent goed zoals je bent. Het is niet jouw schuld, dat is het ook nooit geweest en dat zal het ook nooit zijn. En hoe je je voelt bij dit proces mag er zijn, het zijn legitieme gevoelens en gedachten. Laat je door niemand vertellen dat je het anders moet doen of had moeten doen of dat wat je voelt of denkt niet past / hoort / gewenst is. Jij alleen bepaalt het tempo waarin je dit proces een plek geeft of waarin je het traject doorloopt. En ook alleen jij bepaalt wanneer het genoeg is. En nogmaals: wat je besluit of wat je doet of denkt, dat is goed.

Terug naar ons

Langzaam maar zeker wennen we aan het idee dat het na al die jaren toch ineens gelukt is. We wachten met smart de 24-wekengrens af en hopelijk kunnen we er vanaf dan helemaal in gaan geloven. Inmiddels zijn we al over de helft en het wordt steeds echter. In huis komen de eerste babyspullen te staan en wordt het kamertje voorbereid. Inmiddels weten we ook wat de geslachten van beide kindjes zijn.

Want dat ik zwanger ben, is dus niet het enige nieuws.

Dit is deel 2: er komt in oktober niet 1 kindje, maar er komen er 2 🙈

Onze wondertjes. Er werd 1 embryo teruggeplaatst in februari en er zit toch echt een 2-eiige tweeling in mijn buik. Dat betekent dat het na die bijna 5 jaar toch ook gelukt is om op natuurlijke wijze zwanger te raken. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Het wordt tijd voor ons om erin te gaan geloven.

De schoentjes zijn groen (niet blauw) en zeggen dus nog niks over de geslachten van beide kindjes 😊